Het is zomer, en voor mij betekent dat: ‘de Duitsers’ zijn er weer! Al een jaar of acht geef ik ’s zomers les in Nijmegen, waar Duitse studenten in spe in vijf weken worden klaargestoomd voor het Staatsexamen NT2, programma II. Als ze dat examen halen – en dat doen de meeste deelnemers – dan mogen ze hier studeren.
Wie bitte?
Ik vind het heerlijk om naast de individuele taaltrainingen die ik doorgaans geef, weer eens voor een grote groep te staan. Aan de ene kant is het natuurlijk erg prettig dat het zo’n homogene groep is (de 23 cursisten hebben allemaal het Duits als moedertaal en zijn bijna allemaal rond de 20 jaar), maar het nadeel is dat het erg verleidelijk voor ze is om onderling Duits te praten. Tja, zo blijven ze dus ‘Wie bitte?’ vragen als ze je niet goed hebben verstaan; ze zitten nu eenmaal in hun Duitse modus. Daar moet je dus wat mee, als docent.
Sancties
Elk jaar tover ik daarom in de derde week van de cursus mijn spaarpot tevoorschijn. De regel: wie Duits praat, moet er iets in doen (5 of 10 cent, dat laat ik de klas bepalen). Omdat ik niet over wil komen als een dictator, probeer ik deze regel altijd democratisch in te voeren door te vragen wie het er niet mee eens is. Als niemand zijn vinger opsteekt, concludeer ik maar dat iedereen dus graag meedoet:-)
Eigen bestwil
Uiteraard benadruk ik dat het voor hun eigen bestwil is: op het examen moeten ze immers ook Nederlands spreken, dus ze kunnen er maar beter meteen mee beginnen. Overigens steek ik het geld niet in mijn eigen zak, maar gebruiken we dat de laatste les om een deel van de drankjes in het café te betalen.
Cadeautje
Als je ‘slecht’ gedrag bestraft, moet je goed gedrag ook belonen, vind ik. Dus krijgt degene die het hardst zijn best doet om alleen maar Nederlands te spreken een cd met Nederlandse liedjes. Ik ben dus niet alleen voor straffen, maar zeker ook voor belonen!
Geef een reactie