Bedankjes

Cursist C. gaf ik les op zaterdagochtend. Lesgeven in het weekend is niet mijn grootste hobby, maar voor sommige cursisten maak je een uitzondering. Aardige jongen, met Britse manieren. Als we samen huiswaarts fietsten, moest ik aan de binnenkant fietsen. Een echte gentleman dus! Hij was ook de eerste cursist die me – begin 2002 – een cadeautje gaf als bedankje voor de lessen.

Lichtblauwe kaarsen. Twee bollen en een stompkaars. Nooit gebruikt, want ik houd niet van lichtblauw. Maar wegdoen wilde ik ze ook niet, want het was een mooie herinnering. Bovendien vond ik dat zo ondankbaar. Tijdens onze verhuizing twee jaar geleden heb ik ze toch maar weggegeven, tien jaar later. Sinds deze cursist reken ik er zelfs bijna op na iedere cursus een bedankje te krijgen; maar dat is wishful thinking;-)

Minirokje

Alhoewel, ik mag niet klagen. Ik ben heel erg blij met mijn mooie tas uit India, de paarse sjaal uit Irak, de zelfgebakken Deense cake en alle heerlijke koekjes en chocolaatjes die ik van cursisten heb gekregen. Ik heb een prachtige gebatikte doek uit Indonesië, een cd met Turkse gedichten (waar ik helaas niets van versta), een beeldje van Petra uit Jordanië, een zijden sjaaltje uit China … en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Afgelopen weekend kwam ik ergens achter in mijn kast een prachtig rokje van zwarte zijde tegen. Na al die jaren realiseerde ik me nu pas dat ik daar echt nooit in zou passen – het was overduidelijk bedoeld voor Chinese meisjes met Chinese maten. Ik heb het uiteindelijk toch maar naar de kringloop gebracht, maar zal – net als alle andere cursisten – ook cursist X. niet vergeten!

Natuurlijk word ik ook ontzettend gelukkig van lieve mails en kaartjes, van goede evaluaties en gewoon, van tevreden cursisten. Daar kan geen cadeautje tegen op.