Een paar jaar geleden gaf ik les aan een groepje Irakese vluchtelingen die Nederlands leerden om hier te kunnen studeren. Ze deden erg hun best en gingen goed vooruit. Met de taal ging het weliswaar steeds beter, maar vanwege hun persoonlijke omstandigheden zaten deze cursisten niet zo lekker in hun vel.
Vandaar dat ik niet heel raar opkeek toen S. meedeelde dat ze met de cursus ging stoppen. Ze vond het niet leuk het te moeten zeggen, maar ze had geen andere keus. Ik reageerde verbouwereerd. Natuurlijk begreep ik dat ze het moeilijk had, maar ze kon toch niet zomaar stoppen? Toen V. vertelde dat ook hij had besloten de cursus af te breken, brak mijn klomp. Ik begon te preken dat ze dat niet konden maken naar het UAF toe (de organisatie die de cursus betaalde), dat ze zelf akkoord waren gegaan met de cursus en dat ze hun toekomst op het spel zetten.
Oeps, 1 april:-) En dat terwijl ik de vorige dag nog had gedacht: oppassen morgen, want dan is het 1 april. Tja, goedgelovig als ik ben… We hebben er met z’n allen smakelijk om gelachen. Maar ik vond het niet alleen grappig, ik was ook een beetje trots. Trots dat mijn cursisten in het Nederlands iemand voor de gek konden houden.
Gelukkig was 1 april dit jaar een vrije dag en had ik geen lessen. Misschien kan ik volgend jaar maar beter werkzaamheden plannen die ik rustig achter mijn laptop kan uitvoeren, nu meer mensen weten dat ik makkelijk in de maling te nemen ben!
Leuk verhaal!
Bedankt Christ’l, leuk om te horen!