Hij heet Acht uur
Ik denk nog regelmatig terug aan een van de eerste NT2-lessen die ik gaf, op een avond in september 2001. Het was een klein gemêleerd groepje hoogopgeleide anderstaligen. Op een gegeven moment vroeg ik: ‘Willen jullie de computer opstarten?’ Wat ‘opstagten’ was, vroeg een van de cursisten zich toen af. Op dat moment realiseerde ik me pas dat mijn Brabantse uitspraak van de letter r inderdaad grote gelijkenis toonde met een wat hardere g.
Bekakt praten werkt beter
Ik probeerde daarom een Gooise r (of nou ja, een afgezwakte variant daarvan – ik klink nog steeds niet als Femke Halsema of Sacha de Boer), en het werkte zowaar: de cursisten konden me uitstekend verstaan. Vanaf dat moment praat ik dus met zo’n r, al voelt het soms alsof ik mijn Brabantse roots verloochen.
Acht uur
Ik ben overigens niet de enige in de familie bij wie de uitspraak soms problemen oplevert. Toen mijn broer klein was, vertelde hij een verhaal over Acht uur, een jongetje dat bij hem op voetbal zat. Mijn moeder veronderstelde dat zijn naam Arthur was, niet Acht uur, maar daar wilde mijn broertje niets van weten. Hij wist zelf toch wel hoe zijn teamgenootje heette? De uitspraak van de Brabantse r kan dus zelfs onder Brabanders voor verwarring zorgen;-)
Timmermans vergast
En een tijdje geleden las ik het volgende berichtje op Twitter, over de uitspraak van Twan Huys:
Het ligt dus niet aan mij of aan onze familie: er zijn meer zuiderlingen die er ‘last’ van hebben! Betekent dat dat we allemaal moeten overstappen op een Gooise r? Of moet de rest van Nederland wat meer openstaan voor andere varianten? Ik pleit voor het laatste. Maar voor mijn buitenlandse cursisten maak ik graag een uitzondering.
Mijn (Franse) familie verstaat ook in ieder geval één woord uit het Nederlands: Acht uur … waar bij ze steeds denken dat Arthur op bezoek gaat komen! In het eerste huis waar ik woonde was inderdaad een huisgenoot die Arthur heette 🙂
Hoi Marie-Bé, wat grappig! Woonde je eerst in Brabant?
Grappig die verhaspelingen. Mijn zoon bleef beweren dat het meisje in groep 1 niet Noëmie maar Doëmie heette. En later verzon hij ook nog dat ze kon windsurfen. Leuk zo’n zoon 😉
Overigens hebben de Engelssprekende mensen volgens mij ook een keelvriendelijke “r”. Kan ik als Limburgse best waarderen.
Leuke blog!
Dank je, Ellen!