Wat doe je als je workshop in de soep loopt?

De dame in donkerblauw colbert springt op van haar stoel. ‘Je begrijpt de vraag niet. Want dat geldt dus niet voor ónze cursisten.’

Ik geef een workshop over feedback geven op spreekvaardigheid en ik heb net gezegd dat álle cursisten feedback willen.

Ze zucht

‘Wij geven les aan laagopgeleide cursisten en wij merken dat ze géén feedback willen.’

Denkt iederéén dat hier? vraag ik me af. De andere docenten kijken naar haar.

‘Onze vraag was: hoe gaan we om met cursisten die moeite hebben met feedback? En met zelfreflectie. Dat zie ik niet terug in het programma.’ Ze wijst naar mijn PowerPoint.

‘Ja’, zeg ik, ‘maar ik werk niet met laagopgeleide cursisten’

‘Nou, daar gaat het dus al mis. Hoe kan je ons dan iets leren over feedback geven?’

Ik neem een slokje water. ’Ik heb duidelijk aangegeven dat mijn doelgroep hoogopgeleid is, en dat ik daar dus de meeste ervaring mee heb.’

Shit, shit, shit. Waarom schiet ik nou in de verdediging? Ik geef zo vaak workshops voor alle niveaus.

Aart, de manager van de taalschool, staat ook op.

‘Oké, wat doen we? Stoppen we met de workshop, of kijken we wat we van Emily kunnen leren?’

Ik kijk door de tuindeuren naar de hortensia’s die in bloei staan. Ik had toch gevraagd wat hun wensen waren? Ik had er zelfs nog over gebeld: ‘In de mail stond dat de reflectie van de studenten het probleem is. Maar wat bedoelen jullie daar precies mee?’
‘Eh… ik ben zelf geen docent, ik weet het ook niet.’
Dus ik heb de vraag op mijn manier geïnterpreteerd. Verkeerd.

Aart glimlacht naar mij. ‘We horen graag de rest van je verhaal. Als dat voor jou oké is.’
‘Ja, prima.’ Ik slik de brok in mijn keel weg. ‘Ik ben benieuwd welke manieren jullie gebruiken om feedback te geven op spreekvaardigheid. Jullie kunnen dat in groepjes van drie bespreken.’

Alsof je tegen een glazen deur aan bent geknald en gewoon doorloopt

Nee, hoor, het doet geen zeer.

Om half 4 sluit ik af. ‘Ik ben blij dat jullie toch geïnteresseerd waren in de workshop en ik hoop dat jullie er iets aan hebben gehad.’
Applaus.

‘We hebben in elk geval gezien hoe belangrijk non-verbale feedback is’, zeg ik. ‘En dat een diepe zucht heel negatief overkomt.’ Ik durf niet te kijken naar de dame met het blauwe jasje.

In de gang schiet een docent mij aan

‘Ik vind het heel knap hoe je je herpakte.’
‘Bedankt, maar zeg maar niks meer, anders ga ik alsnog huilen.’

In de trein haal ik het stapeltje exit tickets uit mijn Crumpler rugzak. ‘Leerzaam, handige tips, duidelijke presentatie.’ ‘Leuk, ik heb nieuwe ideeën opgedaan.’

Eén deelnemer zegt: ‘Niet interessant.’

En op de vraag wat ze heeft geleerd: ‘Niet echt iets.’ Een ander neemt de moeite om helemaal uit te schrijven waar volgens haar het probleem zat: ik reageerde te stellig met ‘alle cursisten willen feedback’.

De volgende ochtend plopt er een nieuwsbrief van trainingsbureau Karin de Galan in mijn inbox. ‘Hoe ga je om met kritiek van deelnemers?’ Stap 1: toon begrip.

Ai, denk ik bij mezelf. Die stap heb ik overgeslagen.
—

Wil je ook een workshop volgen over feedback geven op spreekvaardigheid? Doe dan mee met de workshop Feedback geven: goed gedaan:-) Natuurlijk ben je ook welkom bij de andere workshops. Wil je eerst wat positieve reacties lezen? Dat kan hier. Graag tot ziens!