Heb je dat ook weleens, dat je in een groepscursus een cursist bij zijn naam noemt, en dat alleen de persoon in kwestie begrijpt dat je het over hem hebt? Bij mij gebeurde dat laatst bij Mehedin.
Ik noem hem [mee-hǝ-din], en aangezien de meeste Nederlanders zijn naam zo uitspreken, is hij eraan gewend geraakt om zo aangesproken te worden. De eerste les heb ik het zelfs voor de zekerheid gecheckt: ‘Zeg ik het zo goed?’ Ja, hoor, hij vond het prima zo. Ik was dus in de veronderstelling dat dat inderdaad de juiste manier was om zijn naam uit te spreken.
Overtroffen door cursisten
Toen ik Mehedin een beurt gaf, keek de rest van de groep me glazig aan. Wie bedoelde ik? Al gauw begreep ik dat de andere cursisten hem altijd anders noemen. Ik vroeg hun wat zij zeggen, maar voor mijn gevoel (of eigenlijk: mijn gehoor) sprak iedereen zijn naam toch net iets anders uit. Bovendien ben ik de specifieke h-klank niet helemaal machtig. Ik heb het natuurlijk wel geprobeerd, en dat leverde me naast een enkele ‘ja, bijna’ en een aarzelende ‘goed zo’, ook een rood hoofd op. Ik ben het immers niet gewend om iets niet te kunnen wat zij wel kunnen;-) Of ik het dan toch maar op de Nederlandse uitspraak mocht houden, vroeg ik uiteindelijk. Dat mocht.
Wel zo makkelijk
In dezelfde groep zit ook een cursist die er vroeger wel moeite mee had dat haar naam door iedereen in Nederland verkeerd werd uitgesproken. Daar herkende ze zichzelf niet in. Dus gebruikt ze nu haar tweede naam – die levert geen problemen op. Ook voor Aziaten is het trouwens niet gek om er een ‘Europese’ naam naast te hebben. Zo had ik eens een Vietnamese cursist die eigenlijk Hoang heet, maar hij werd door iedereen Hector genoemd.
En français, s’il vous plaît
Is het niet raar, vroeg ik me later af, om in een ander land een andere naam te krijgen? Ik dacht aan (vertaal)collega Loes, die in het Frans Louise heet. Zo stelt ze zichzelf niet alleen mondeling voor, maar ze zet die naam ook onder haar e-mails aan Franse relaties. Haar achternaam verfranst ze niet, die blijft gewoon Nederlands.
Ik realiseerde me dat ik eigenlijk hetzelfde doe. De spelling pas ik weliswaar niet aan, maar ik spreek mijn naam in Frankrijk niet op z’n Engels uit – zoals het ‘hoort’ – maar als [ee-mie-lie pal-meur], met de klemtoon op de laatste lettergreep.
Tongbreker
Over Frans gesproken: ken je deze leuke tongbreker al? Die kan ik dan wel weer heel snel en goed uitspreken;-)
Meer leuke werkvormen? Doe dan mee met de workshop Werkvormen: variatie is leuk!
Wil je nooit een blog missen? Meld je dan hieronder aan voor mijn nieuwsbrief.
Heel herkenbaar, Émily! 😉
Ik kan me heel goed voorstellen dat sommige cursisten het vervelend of jammer vinden dat Nederlanders hun naam niet goed kunnen uitspreken. Het is uiteindelijk ook maar een naam, maar voor veel mensen is het een deel van de identiteit geworden.
Ik los dit op door in de eerste les mijn eigen naam als voorbeeld te nemen. In het Engels en Frans wordt de laatste ‘e’ van Charlotte niet uitgesproken. Veel cursisten noemen mij dan ook ‘Charlot’. Hier ben ik inmiddels wel aan gewend, maar in het begin voelde dit heel gek, alsof ze meteen een koosnaampje gebruiken.
Ik verbeter de cursisten dus in de eerste les als ze mijn naam verkeerd uitspreken, en stimuleer ze om mij net zo goed te verbeteren.
Daarnaast schrijf ik de moeilijk uit te spreken namen fonetisch op de namenlijst.
Ik ben benieuwd of andere docenten nog tips hebben! Bijvoorbeeld een gouden tip om de Arabische ‘h’ (in bijv. Ahmad) uit te spreken?
Bedankt voor je reactie, CharlotTE;-)
Ha Emily, leuk stukje. Over Frans, die ken ik zo: Frans vroeg aan Frans in het Frans: “Is Frans in het Frans Frans?” “Nee” zei Frans in het Frans tegen Frans; “Frans is in het Frans Francois”
Dankjewel Annelies! Eigenlijk is jouw versie correcter, als het gaat om ‘vragen’ en ‘zeggen’… Bedankt voor het delen.