Wanda

‘Juf, waar is Wanda?’

Ze staat op de vensterbank, achter de gordijnen. De andere tien kinderen rennen door de klas.

‘Jongens, meiden, ga allemaal op je plek zitten!’ Ik denk dat het helpt als ik mijn stem verhef.

Ik ben 23 en met Wanda achter de gordijnen kan ik niet zo veel.

Normaal geef ik NT2-les aan gemotiveerde volwassenen, expats vooral. Niet aan leerlingen tussen de 11 en 18 jaar. En al helemaal niet aan leerlingen met een lwoo-indicatie: kinderen met een rugzakje via het leerwegondersteunend onderwijs. Ik val in voor een docent met zwangerschapsverlof en alles is nieuw. De term lwoo valt pas als ik al een paar maanden op deze school werk, die je een ISK avant la lettre zou kunnen noemen. De leerlingen hebben het nodige meegemaakt.

Drie keer in de week gaat mijn wekker om half 6. Vóór 8 uur ben ik dan op school, als een van de eersten. Als ik de lerarenkamer in loop, denkt een collega dat ik een leerling ben. ‘O sorry, je bent ook zo tenger.’  En mijn haar zit in twee knotjes.

Naast Nederlands geef ik ook lessen maatschappijleer. Ik maak een verkeersspel met gelamineerde kaartjes – in drievoud, dan kunnen ze in groepjes werken.

De leerlingen staan niet te juichen.

Soms word ik daar knorrig van. Mijn expat-cursisten zouden zeggen: ‘O, wat leuk! Heb je dat zelf gemaakt? Fantastisch!’ Ik ga goed op complimenten.

Toch ga ik de volgende dag weer enthousiast het lokaal in. Ik heb mijn lessen goed voorbereid (lang leve het lesplan) en heb er zin in. Als ik Precious een beurt geef, geeft Selina antwoord. ‘Ben jij Precious?’, vraag ik. ‘Zij is toch ook precious?’ zegt haar vriendin. Daar kan ik niks tegen inbrengen.

Een paar weken later sla ik weer aan het lamineren: kaartjes met foto’s van ministers en hun functie, en kaartjes met de omschrijving van die functie. Er staan verkiezingen voor de deur. In de les spelen we mijn ministerspel: combineer de omschrijving met de juiste functie. Nee, er wordt niet gejuicht, maar de leerlingen vinden het best leuk om al die politici te bekijken. En bij het stemmen in de klas gaat het er serieus aan toe.

Als ik na mijn les door de gang loop, zie ik dat de deur van Gerda’s klas openstaat. Ik werp een blik in het lokaal. Daar zit Gerda, bijna met pensioen, achter haar bureau. Ze praat met gedempte stem en de leerlingen zijn muisstil. Alsof ze met ijzeren hand regeert – maar die hand is zacht als een pluchen knuffel.

Op mijn 23^e mis ik precies dat: natuurlijk overwicht. Ervaring, zelfvertrouwen, duidelijk zijn zonder te knorren. Ik vind het niet erg als mijn contract erop zit. Maar ik ben wel een ervaring rijker, heb meer levenswijsheid. Met dank aan Wanda, Precious, Selina, Hamza, Yassin en alle andere kinderen van wie de toekomst daar begon.
—

Inmiddels ben ik 23 jaar ouder;-) Met meer ervaring, een mooi aanbod aan workshops en een gloednieuwe cursus met een nieuw boek! En ik ben ook niet meer knorrig.