Waarom cursisten een dikke pluim verdienen

Loemie staat elke donderdag om 4 uur (!) op om op tijd in Nijkerk te zijn voor de cursus Nederlands naar perfectie. Ze vindt het zwaar, en na een hectische week oppert haar man dat ze misschien een dagje thuis moet blijven. Maar nee, de lessen zijn te belangrijk voor haar.

Aan het eind van de cursus moet ze immers een monoloog houden. Een monoloog! Dat heeft ze nog nooit gedaan. En zeker niet in het Nederlands. Zover is het nog niet, gelukkig, maar er moet wel geoefend worden.

Daarom heeft ze nu een presentatie voorbereid, haar eerste. Helemaal zelf, zonder hulp van haar dochter of wie dan ook. Een besmuikte glimlach verraadt dat ze daar best trots op is. Net als de cursisten die haar voorgingen, staat ze bijna te popelen om voor de klas te gaan staan. Trillend van de zenuwen, maar dat maakt niet uit. Oefenen zal ze.

Ze let op de woordvolgorde als ze spreekt. Ze heeft haar woorden zorgvuldig uitgekozen, woorden die ze eerst nooit gebruikte, maar die haar verhaal nu doorspekken alsof ze ze al jaren in haar repertoire heeft zitten. Ze heeft zichzelf thuis opgenomen, kritisch naar zichzelf geluisterd en zichzelf verbeterd. Na al die jaren heeft ze eindelijk grip op de taal. Natuurlijk gaat het nog niet vanzelf, dat snapt ze ook, maar ze weet nu wat ze doet. Of zoals medecursist Ali het verwoordt: ‘Op donderdag staat Emily voor ons, in de klas, maar de rest van de week staat ze achter ons. Onzichtbaar, maar aanwezig.’ Ze zijn zich opeens constant bewust van wat ze zeggen.

Best heftig dus, zo’n cursus. Ze stappen erin en voor ze het weten, worden ze meegesleurd. De taal heeft ze beet. Ze klampen zich eraan vast, weten zich staande te houden. Ze horen woorden die hun eerst niet eens opvielen. Ze verbeteren zichzelf nog voor ik een wenkbrauw kan optrekken. Ze slaan opeens aan het lezen.

Loemie heeft duizend boeken in haar kast staan. Roemeense boeken. En twee Nederlandse. Die heeft ze geleend van de bieb. Nu gaat ze Nederlandse boeken kopen. Haar dochter schaamt zich niet meer voor het Nederlands van haar moeder. Loemie glundert als ze haar citeert: ‘Mama, ik ben trots op je!’

Het is natuurlijk geweldig als cursisten zo vooruitgaan. Als docent kun je daarvoor de handvatten bieden, maar uiteindelijk is het de cursist zelf die stappen zet. De deelnemers hebben er zelf voor gekozen om een cursus te volgen; dat is al stap één. Ze gaan zelf actief met het geleerde aan de slag. En ze zetten door.

Ik heb mijn cursist Loemie hier opgevoerd als voorbeeld, maar zo ken ik er nog veel meer. En allemaal verdienen ze een groot compliment. Voor de stappen die ze zetten, voor het proces dat ze doormaken, voor hun ijver en volharding. Een dikke pluim voor het accepteren dat ze nog wat te leren hebben, voor het openstaan voor feedback, voor het aanvaarden van tips. Voor het overwinnen van angst, het opzijzetten van trots en het plaatsmaken voor nieuwe trots.

Beste cursist, geef jezelf een schouderklop en kijk eens achterom om te zien waar je vandaan komt. En dan weer vooruit.

Beste docent:

• Voor cursisten die een extra zetje nodig hebben: lees de blog Pushen? Nee, maar wel een duwtje in de rug. Download daar ook de handige bingokaart!
• Voor een leuke werkvormen met complimenten (ook als het geen complimentendag is): zie de blog over het complimentenspel.
• Meer leren over feedback geven? Doe mee met de workshop Feedback geven: goed gedaan:-)